Door: Niels Jansen
Tim ligt al twee weken lang in het ziekenhuis. Hij wordt onderzocht vanwege vage hoofdpijnklachten. Stil en teruggetrokken zit hij op het ziekenhuisbed als liedjesassistent Ise en ik zijn kamer binnenkomen. Hij heeft niet veel zin om een liedje te schrijven.
Na wat aanmoediging van de pedagogisch medewerker besluit Tim toch mee te doen. Al gauw komen we op een onderwerp voor het liedje: stuntsteppen! Het eerste couplet is snel geschreven en Tim zingt enthousiast mee. Dan komt de fysiotherapeut binnen en moet Tim mee voor behandeling. Hij baalt dat hij zijn liedje niet af kan maken.
“Ik herken mijn vrolijke kind weer een beetje”
Later op de dag komen Ise en ik terug op de kamer van Tim. Hij staat te springen om verder te gaan met zijn liedje. De ouders en het zusje van Tim zijn op bezoek en Tim laat enthousiast en trots horen wat hij al geschreven en opgenomen heeft.
Tijdens het bezoek spreekt de vader van Tim me aan. Hij pinkt een traantje weg als hij me vertelt dat dit het eerste moment sinds weken is dat hij zijn zoon weer een beetje herkent. De altijd drukke en vrolijke Tim, die zelfs ADHD schijnt te hebben, was lang ver weg. Door het schrijven van zijn eigen lied vergat Tim zijn hoofdpijn en kon hij het enthousiaste kind zijn dat hij eigenlijk is.
Ik bedenk me hoe mooi het is dat ik hieraan mag bijdragen.
—-
Niels Jansen levert als muzikant regelmatig een bijdrage aan de Liedjesfabriek. Hij studeerde Muziektherapie aan de Hogeschool Arnhem Nijmegen en is zich bewust van het grote effect van muziek. “Muziek plaatst de makers in het moment en stelt hen in staat hun problemen even te vergeten.”
